«Δε θα φύγω ποτέ μου από δω»
18.7.20
Η φωτιά έχει σβήσει. Το ξέφωτο είναι σκοτεινό, κι αυτοί κάθονται σκεπασμένοι με την κουβέρτα τους. Η Τάνια κάθεται ανάμεσα στα πόδια του Αλεξάντερ κι ακουμπάει στο στήθος του. Εκείνος την κρατάει αγκαλιά και τη νανουρίζει. Κοιτάζουν σιωπηλοί τον ουρανό.
«Τάνια», ψιθυρίζει ο Αλεξάντερ και τη φιλάει στο κεφάλι. «Βλέπεις τ' αστέρια;»
«Βέβαια».
«Θέλεις να κάνουμε έρωτα; Για να μας δουν τ' αστέρια και να μην το ξεχάσουν ποτέ;»
«Σούρα...» η φωνή της είναι απαλή και θλιμμένη. «Μας έχουν δει. Ξέρουν. Βλέπεις εκείνο τον αστερισμό επάνω δεξιά; Βλέπεις που η βάση του είναι σαν χαμόγελο; Το έχω δει πολλές φορές να λάμπει πίσω από την πλάτη μας».
«Ναι», λέει ο Αλεξάντερ και την τυλίγει με την κουβέρτα. «Νομίζω πως είναι ο αστερισμός του Περσέα, του Έλληνα ήρωα».
«Ξέρω ποιος είναι ο Περσέας. Όταν ήμουν μικρή, ζούσα μέσα στην ελληνική μυθολογία». Σφίγγεται επάνω του. «Μ' αρέσει που μας χαμογελάει ο Περσέας όταν κάνουμε έρωτα».
«Ακούς τον αστρικό άνεμο;»
«Ακούω τα φύλλα στα κλαδιά».
«Είναι οι αστρικοί άνεμοι που κουβαλάνε απ' τα ουράνια έναν ψίθυρο, έναν ψίθυρο που έρχεται από την αρχαιότητα και πάει στην αιωνιότητα...»
«Και τι λέει;»
«Τατιάνα... Τατιάνα... Τατιάνα...»
«Σε παρακαλώ, σταμάτα...»
«Θα το θυμάσαι; Όπου κι αν βρίσκεσαι, όταν θα βλέπεις τον Περσέα στον ουρανό, ψάχνε για το χαμόγελό του κι άκου τον άνεμο του Γαλαξία να ψιθυρίζει το όνομά σου. Εγώ θα είμαι που θα σου μιλάω. Που θα σε φωνάζω πίσω στο Λαζάρεβο».
Η Τατιάνα σκουπίζει τα δάκρυά της στο μπράτσο του και του λέει:
0 σχόλια