Χιονοδρομικό Μαινάλου – Δημητσάνα – Βυτίνα

18.2.20

Πόσα όμορφα μέρη έχει η Ελλάδα μας, που τα έχουμε ακούσει, τα έχουμε δει ίσως σε φωτογραφίες, αλλά δεν τα έχουμε επισκεφτεί ποτέ... Πόσος χρόνος μας μένει ελεύθερος βρε παιδιά; Ολόκληρη η εβδομάδα περνάει στη δουλειά, μένει το σαββατοκύριακο, αλλά και πάλι όχι εντελώς. Δεδομένου ότι προσωπικά εγώ σχολάω απόγευμα Σαββάτου, στην πραγματικότητα μου απομένει το σαββατόβραδο και η Κυριακή για να χαλαρώσω, να δω τους φίλους μου ή να πάω κάπου. Οι Κυριακές είναι ωραίες μέρες για μικρές αποδράσεις. Έτσι λοιπόν είμαι πολύ χαρούμενη που σε αυτήν την ανάρτηση μπορώ να μιλήσω για μία εκδρομή που πραγματοποίησα την Κυριακή.

Κυριακή πρωί λοιπόν, ξεκινήσαμε προς Πελοπόννησο. Πρώτη στάση, το χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου. Δεν είχε χιόνι, επομένως και να θέλαμε να κάνουμε σκι, δε θα μπορούσαμε. Το ξέρω ότι έχω κολλήσει, όμως πραγματικά θέλω να δοκιμάσω να κάνω σκι – μιας και δεν έχω κάνει ποτέ μου. Ωστόσο, οι πίστες που είχε στο Μαίναλο ήταν μάλλον για αρκετά έμπειρους σκιέρ, γιατί απ' ό,τι είδα ήταν αρκετά απότομες (ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε εμένα). Απολαύσαμε όμως στο σαλέ ένα ζεστό καφεδάκι κι ένα σάντουιτς για πρωινό.

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς τη Δημητσάνα. Στη Δημητσάνα είχα πάει πολύύυυ μικρή, με μονοήμερη εκδρομή του δημοτικού. Πρέπει να ήμουν Δ' δημοτικού τότε. Φυσικά δε θυμόμουν τίποτα, επομένως τώρα η βόλτα στο χωριό ήταν σαν μια νέα εμπειρία για εμένα. Πολύ όμορφη και γραφική η Δημητσάνα, που μας θύμισε αρκετά την Αράχωβα σε πολύ καλύτερη εκδοχή όμως. Περπατήσαμε στα πλακόστρωτα δρομάκια και απολαύσαμε τη θέα, όμως δε μείναμε πολύ γιατί θέλαμε να επισκεφτούμε και το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης.

Το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα προβάλλει τη σημασία της υδροκίνησης στην παραδοσιακή κοινωνία, παρουσιάζοντας τις βασικές προβιομηχανικές τεχνικές που χρησιμοποιούν το νερό ως κύρια πηγή ενέργειας για την παραγωγή ποικίλων προϊόντων. Μέσα σε πυκνή βλάστηση και άφθονα τρεχούμενα νερά, έχουν αποκατασταθεί εγκαταστάσεις και υδροκίνητοι μηχανισμοί, με σκοπό τη μουσειακή αξιοποίησή τους. Κάθε αναστηλωμένο κτίριο των παλιών παραδοσιακών εργαστηρίων φιλοξενεί μόνιμη έκθεση με θεματικό περιεχόμενο, σχετικό με το εργαστήριο στο οποίο στεγάζεται.

Το πρώτο κτίριο στεγάζει νεροτριβή και νερόμυλο με οριζόντια φτερωτή. Παρακολουθήσαμε πώς οι σπόροι καλαμποκιού αλέθονται από τις μυλόπετρες και έπεφταν στην αλευροδόχη. Το διπλανό δωμάτιο, στο οποίο υπήρχε και τζάκι, στέγαζε το σπίτι του μυλωνά. Απέναντι από τον μύλο, υπήρχε ένα στέγαστρο που προφύλασσε το ρακοκάζανο. Ακριβώς απέναντι υπήρχε ένα διόροφο κτίριο, η κατοικία του βυρσοδέψη, ενώ πιο χαμηλά συναντήσαμε το βυρσοδεψείο, το εσωτερικό του οποίου είναι χωρισμένο σε «ζώνες», που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων. Εκεί παρακολουθήσαμε βίντεο όπου έδειχναν ακριβώς τη χρονοβόρα διαδικασία της επεξεργασίας αυτής. Στη συνέχεια, ένα λιθόστρωτο οδηγούσε σε φυσική δεξαμενή και κατέληγε στον μπαρουτόμυλο.

Μετά από αυτήν την πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα περιήγηση στο μουσείο, πήγαμε στη Βυτίνα. Η Βυτίνα πρόκειται για ένα υπέροχο χωριό της ορεινής Αρκαδίας, που φημίζεται για τα ποιοτικά κρέατά της. Μετά από μια βόλτα στο χωριό, καθίσαμε για φαγητό σε ένα ζεστό και φιλόξενο μαγαζί, όπου απολαύσαμε νοστιμότατο μοσχαράκι και κόκορα κρασάτο, αλλά και άλλα εύγεστα ορεκτικά. Η βόλτα όμως δε θα μπορούσε να λήξει χωρίς το επιδόρπιο, κι έτσι περπατώντας στην πλατεία της Βυτίνας, καθίσαμε σε μία καφετέρια όπου τρελαθήκαμε με τα γλυκά που σέρβιραν. Εκεί δοκίμασα τη νοστιμότερη καρυδόπιτα στη ζωή μου, όπως και το σουφλέ σοκολάτας ήταν επίσης εξαιρετικό.

Μετά από μία χαλαρή ημέρα, γεμάτη εικόνες από μέρη που δεν είχα ξαναδεί, ήρθε η επιστροφή και ο ύπνος στα βλέφαρα.

Anastasia

6 σχόλια

Alexander18.2.20
Δεν έχω πολυπάει Πελοπόννησο, όπως σου είχα πει, και δεν ξέρω από αυτά τα μέρη... Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται να ήταν το μουσείο!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Eleni Konstantina18.2.20
Πολύ όμορφη και γραφική η Δημητσάνα αλλά και η Βυτίνα. Για το μουσείο πρώτη φορά ακούω, αλλά πρέπει να άξιζε.
Και εις άλλα με υγεία μικρή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Martha18.2.20
Ααααααχχ πόσο ζηλεύω... Κάθε χρόνο λέω στον εαυτό μου ότι θα κάνω περισσότερες εκδρομές και ταξίδια και τελικά δεν πάω πουθενά... Συνέχισε έτσι, Αναστασάκι μου! Να περνάς πάντα καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις