Μια Ιδέα - Μια Έμπνευση "Η κασετίνα" (Μέρος Γ')
29.9.25
Η Κασετίνα - Μέρος Γ'
Τη νύχτα της έβδομης μέρας, το κουδούνι ξαναχτύπησε. Δεν περίμενε τίποτα άλλο. Ήξερε, όμως, ότι αυτή θα ήταν η στιγμή. Άνοιξε την πόρτα.
Εκείνη στεκόταν στο κατώφλι. Χλωμή, τα μάτια της βυθισμένα σαν να κουβαλούσαν δέκα χρόνια σκοτάδι. Μα ήταν η Εύα. Ζωντανή. Το αίμα πάγωσε στις φλέβες του.
«Εύα…» ψιθύρισε.
Εκείνη χαμογέλασε χωρίς χαρά.
«Δεν περίμενες να με δεις, έτσι;»
Έκανε ένα βήμα πίσω. Οι αναμνήσεις χτύπησαν σαν σφυριά. Το ποτάμι. Το χτύπημα. Το χώμα που έριξε πάνω της. Όλα.
«Πώς…;»
«Δεν με σκότωσες. Έτσι νόμιζες. Ήμουν ζωντανή όταν με έθαψες. Ανέκτησα τις αισθήσεις μου και κατάφερα να επιζήσω. Έφυγα, κρύφτηκα. Έζησα με το σημάδι στο κεφάλι και την προδοσία σου μέσα μου. Δέκα χρόνια σε κοιτούσα απ’ τις σκιές, περίμενα. Να δεις τι είναι φόβος. Να νιώσεις τι σημαίνει να θαφτείς ζωντανός, μέσα στην ενοχή σου».
Η φωνή της ήταν ίδια μ’ εκείνη της κασέτας. Τώρα καταλάβαινε: όλες οι ηχογραφήσεις ήταν δικές της.
«Γιατί τώρα;» ψιθύρισε.
«Γιατί τώρα έμαθα να χρησιμοποιώ τον φόβο. Γιατί τώρα ήρθε η ώρα να θυμηθείς. Να πληρώσεις».
Σήκωσε το χέρι της. Έδειξε την κασετίνα.
«Αυτό ήταν το παιχνίδι μου μικρή. Έκρυβα μυστικά μέσα της. Τώρα είναι η σειρά σου. Θα βάλεις μέσα το δικό σου μυστικό. Γραπτά. Θα το παραδεχτείς. Κι αν δεν το κάνεις, θα μιλήσω εγώ. Στην αστυνομία. Στους δικούς σου. Σε όλους».
Η φωνή της δεν ήταν ούτε κραυγή ούτε απειλή. Ήταν ήρεμη, σχεδόν γλυκιά. Κι αυτό ήταν το πιο τρομακτικό.
Ήξερε πως η στιγμή είχε φτάσει. Δεν υπήρχε πια διαφυγή. Η Εύα ζούσε, και η αλήθεια ερχόταν να τον πνίξει πιο σίγουρα κι από το ποτάμι. Έτσι ένιωσε...
Η Εύα συνέχισε να τον κοιτάει ακίνητη, σαν άγαλμα φτιαγμένο από πόνο. Στο χέρι της, η κασετίνα. Στα μάτια της, δέκα χρόνια θάνατος και ανάσταση.
«Γράψε», είπε. «Ή εγώ θα φροντίσω να μάθουν όλοι».
Εκείνος πήρε το στυλό. Τα χέρια του έτρεμαν, μα οι λέξεις άρχισαν να βγαίνουν. Δεν ήταν μόνο ομολογία. Ήταν εξομολόγηση. Όλη η ενοχή, η ντροπή, η σιωπή που κουβαλούσε χρόνια, γέμιζε το χαρτί.
Όταν τελείωσε, το έβαλε μέσα στην κασετίνα. Την έκλεισε απαλά, σαν να σφράγιζε τον ίδιο του τον τάφο. Ύστερα σήκωσε το βλέμμα.
«Δεν θέλω άλλο αίμα, Εύα. Αν θες να με καταστρέψεις, κάν’ το. Αν θες να με παραδώσεις, κάν’ το. Μα μη ζήσεις για πάντα μέσα στην εκδίκηση. Θα σε φάει όπως έφαγε κι εμένα».
Για μια στιγμή, εκείνη έσφιξε την κασετίνα σαν όπλο. Μα ύστερα, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Ίσως πρώτη φορά μετά από χρόνια.
«Δεν ήθελα να πεθάνεις τότε», της είπε ψιθυριστά. «Ήθελα να φύγω απ’ τον εαυτό μου. Μα εσύ έμεινες μέσα μου, πάντα».
Η Εύα άφησε την κασετίνα να πέσει στο τραπέζι. Ησύχασε. Δεν μίλησε ξανά. Βγήκε έξω, κι η πόρτα έκλεισε πίσω της. Εκείνος κάθισε μόνος, με το χαρτί μέσα στην κασετίνα. Ήξερε πως δεν θα ξαναδεί την Εύα.
Μα ήξερε επίσης πως για πρώτη φορά, ίσως μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς τη φωνή της να τον κυνηγάει.
Το ποτάμι του παρελθόντος είχε σταματήσει να βουίζει. Κι η κασετίνα έμενε εκεί, σαν σιωπηλή μάρτυρας. Όχι πια όπλο, αλλά μνήμη. Ένα αντικείμενο που κρατούσε μέσα του την αλήθεια.
Το δρώμενο "Μια ιδέα - Μια έμπνευση" είναι δημιουργία του Γιάννη και μπορείτε να δείτε λεπτομέρειες με ένα κλικ εδώ.
7 comments
Αναστασία μου, ειλικρινά η κορύφωση ήταν εκπληκτική!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα ανατριχιαστικό θρίλερ, που μας τυλίγει στην πλοκή και στην έντασή του.
Η Εύα λοιπόν! Όρθια, ζωντανή μπροστά του. Αλλά και με τι υπέρβαση, αλήθεια!
Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα να ρίξει πίσω της την εκδίκηση από ένα ειδεχθές έγκλημα απέναντί της και να το ξεπεράσει!
Πόση αγάπη, πόσο ανθρωπισμό τελικά μπορεί να κρύβει μέσα της!
Και εκείνος; Εκείνος, δεν ξέρω, νιώθω να βγαίνει αλώβητος από όλο αυτό; Ή θα τον ρημάξουν οι τύψεις;
Πολύ δυνατή ιστορία, ένα εξαίρετο διήγημα, που τίμησε το δρώμενό μας, αγαπημένη μου φίλη.
Σε ευχαριστώ, μέσα απ' την καρδιά μου, να το ξέρεις. Και φυσικά το ανεβάζω και στο μπλογκ του δρώμενου.
Ήθελα να του δώσω ένα όσο το δυνατόν πιο χαρούμενο τέλος - πάντα μου αρέσουν τα χαρούμενα τέλη. Ήθελα να υπάρξει λύτρωση, εξ ου και οι δύο βγαίνουν ανακουφισμένοι.
ΔιαγραφήΚι εγώ σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη για την αφορμή να γράψω κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα δοκιμάσει στο παρελθόν ξανά να γράψω κάτι "νουάρ".
Φιλιά πολλά!!
Ούτε εγώ περίμενα Αναστασία μου την Εύα, ζωντανή, μπροστά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη η "κασετίνα" σου και κρατώ αυτό: «Δεν ήθελα να πεθάνεις τότε», της είπε ψιθυριστά. «Ήθελα να φύγω απ’ τον εαυτό μου. Μα εσύ έμεινες μέσα μου, πάντα». Πολύ ωραίο!
Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου στο υπέροχο δρώμενο!
Σε ευχαριστώ πολύ Κική μου, και χαίρομαι που σου άρεσε. Ξεκίνησε ως θρίλερ, αλλά κατέληξε σε λύτρωση.
ΔιαγραφήΝα είμαστε καλά να γράφουμε, χαχα!
Δεν το περίμενα αυτό το τέλος!!! Εντυπωσιάστηκα από τη γραφή σου, με συνεπήρε και κοιτούσα τις εγγραφές σου για την επόμενη δημοσίευση. Όμως είμαι άνθρωπος που θέλει τα λάθη να πληρώνονται. Και αυτός την ''εβγαλε'' καθαρή. Η Εύα ζωντανή...το υποψιάστηκα αλλά να τη σκέφτομαι χτυπημένη, θαμμένη στο χώμα, ξεχασμένη...ειναι τρομερό. Δεν ξέρω αν είναι λύτρωση. Γι αυτόν μπορεί, για εκείνη όμως δεν νομίζω να το ξεπεράσει ποτέ. Μπορε΄΄ι να ήταν ατύχημα αλλά η εξέλιξη έ΄δειξε ενοχή. Επιχειρηματολογώ για την τιμωρία που ΔΕΝ πήρε ο ήρωάς σου...Να γρα΄φεις. Σου πάει και μας παίρνεις μαζί σου συνταξιδιώτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια κορίτσι μου
Συμφωνώ, Άννα μου, σε όσα γράφεις. Στην αληθινή ζωή έτσι θέλω κι εγώ να γίνονται τα πράγματα. Κοίτα τώρα πώς έχει το θέμα: ο ήρωας είναι κατά κάποιον τρόπο παιδί μου, αφού εγώ τον δημιούργησα 😂 Κι επειδή το είχα βαρύνει πάρα πολύ, ήθελα ένα happy end Όσο γινόταν να συμβεί. Δεν ήθελα να τον αποτελειώσω, φτάνει η τρομάρα που είχε πάρει τόσο καιρό. Τον λυπήθηκα κιόλας 😂
ΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά, καλό βράδυ να έχεις!
Πολύ όμορφη η συμμετοχή σου, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον! Χωρίς να έχει ιδιαίτερα μεγάλο μέγεθος, κατόρθωσες να με βάλεις μέσα στην ατμόσφαιρα της ιστορίας σου, και το τέλος που έδωσες δεν είχα καταφέρει να το φανταστώ. Η γραφή σου ήταν συμπυκνωμένη, δεν υπήρχε τίποτα το περιττό, και αυτό από μόνο του είναι αξιέπαινο. Μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια πολλά