Διαβάστε την κεντρική ιδέα του δρώμενου εδώ και το α' μέρος της ιστορίας εδώ.

Η Κασετίνα - Μέρος Β'

    Οι μέρες περνούσαν. Κάθε πρωί, ένα νέο στοιχείο εμφανιζόταν στην πόρτα. Ένα μαντήλι λερωμένο με χώμα. Ένα παλιό γράμμα με το όνομα του γραμμένο πάνω, ξεσκισμένο στα δύο. Και, στο τρίτο βράδυ, μια παιδική κασετίνα. Τη γνώριζε. Ήταν η κασετίνα της Εύας, γεμάτη με αυτοκόλλητα που κολλούσε στο σχολείο. Κανείς δεν θα μπορούσε να την έχει. Κανείς, εκτός από εκείνον. Γιατί εκείνος την είχε θάψει μαζί με την Εύα.

    Η μνήμη ξεχύθηκε σαν πλημμύρα. Το ποτάμι, τα ουρλιαχτά, η στιγμή που γλίστρησε και το κεφάλι της χτύπησε στην πέτρα. Δεν ήταν φόνος, μα ατύχημα. Έτσι τουλάχιστον το έλεγε στον εαυτό του. Κι ύστερα… πανικός...

    Έθαψε το σώμα, πέταξε πράγματα στο χώμα, και η κασετίνα ήταν εκεί, δίπλα της, σαν να μην ήθελε να την αφήσει.

    Τώρα, μετά από δέκα χρόνια, βρισκόταν πάλι στα χέρια του. Καθαρή, χωρίς χώμα. Σαν να μην είχε ποτέ θαφτεί. Έτρεμε. Αν κάποιος την είχε βρει, ήξερε. Αν κάποιος την είχε καθαρίσει, τον κυνηγούσε. Μα ποιος;...

    Έβαλε ξανά την κασέτα. Η φωνή είχε αλλάξει. Δεν ήταν μόνο λόγια πια, ήταν κραυγές. Μισές λέξεις, μισοί αναστεναγμοί. Κι ύστερα, καθαρά:

«Δεν έφταιγες μόνο. Με πρόδωσες. Μ’ άφησες εκεί. Και τώρα ήρθα να τελειώσω αυτό που δεν τελείωσε».

    Τα μάτια του γέμισαν σκοτάδι. Σαν να ήταν ξανά στο ποτάμι. Δεν ήξερε αν η Εύα ζούσε, αν ήταν κάποιος που τον εκβίαζε, ή αν η ίδια η ενοχή του είχε πάρει φωνή.

    Μα ένα ήταν βέβαιο: η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Και αυτή τη φορά, δε θα ήταν εκείνος που θα έφευγε τελευταίος.

(Συνεχίζεται...)

Το δρώμενο "Μια ιδέα - Μια έμπνευση" είναι δημιουργία του Γιάννη και μπορείτε να δείτε λεπτομέρειες με ένα κλικ εδώ.