Η πλατεία των παιδικών μου χρόνων

    Καλοκαίρια μιας άλλης εποχής... Τότε που οι δρόμοι ανήκαν στα παιδιά και όχι στα αυτοκίνητα. Τότε που η μέρα ξεκινούσε με ένα ποτήρι γάλα και κορν φλέικς και τελείωνε με γρατζουνιές στα γόνατα και χαμόγελα μέχρι τα αυτιά.

    Με την αδερφή μου πιάναμε τον δρόμο για την πλατεία της γειτονιάς μας. Εκεί όπου κούρνιαζαν οι κούνιες και μας περίμεναν ώρες ατελείωτου παιχνιδιού. Μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς –κορίτσια και αγόρια– και παίζαμε «μήλα» με την μπάλα, «αγαλματάκια ακούνητα», με ποδήλατα και κούκλες, κούνια μπέλα, τραμπάλα και τσουλήθρες. Άλλες φορές στήναμε παιχνίδια με τάπες ή ανταλλάσσαμε αυτοκόλλητα και κάρτες, μ’ έναν ενθουσιασμό σαν να κάναμε τη μεγαλύτερη ανταλλαγή της ζωής μας.

    Πολλές φορές πέφταμε, χτυπούσαμε, γεμίζαμε τα γόνατα πληγές και σκόνες. Μα δε μας ένοιαζε. Κάποια μαμά από τα γύρω σπίτια έβγαινε με ένα βαμβάκι, λίγο ιώδιο και μια κουβέντα γλυκιά. Και ξανά πίσω στο παιχνίδι, σαν να μην έγινε τίποτα. Ήμασταν μικροί, αλλά νιώθαμε ανίκητοι.

    Δεν είχαμε ακριβά παιχνίδια. Και δε ζηλεύαμε τα παιχνίδια των άλλων. Παίζαμε με ό,τι είχαμε –με μια μπάλα, μια κούκλα, λίγες τάπες– και ήμασταν ευτυχισμένοι. Γιατί το παιχνίδι μας το έδινε η φαντασία μας. Οι φίλοι μας. Η γειτονιά μας.

    Τα βράδια καθόμασταν στο πεζούλι και χαζεύαμε το συντριβάνι που έστελνε νερό ψηλά, φωτίζοντας τις αναμνήσεις μας. Οι κουβέντες μας ήταν για το πόσα λεφτά είχαμε για να αγοράσουμε αυτοκόλλητα από το περίπτερο, ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη φούσκα με την τσίχλα, ποιος έχει φάει τα πιο πολλά παγωτά, και μερικές φορές για φαντασματάκια και spooky ιστορίες. Δε φοβόμασταν που νύχτωνε. Δε μας έψαχναν με τηλέφωνα. Ήξεραν πως θα μας βρουν εκεί, στην πλατεία. Ήταν χρόνια αθώα, ξέγνοιαστα, γεμάτα φως και κίνηση. Σήμερα δεν υπάρχει πια το συντριβάνι αυτό. Όμως στη μνήμη μου είναι ακόμα εκεί, όπως κι η παιδικότητά μου – ζωντανή, καθαρή, γεμάτη ήλιο.