Αναμνήσεις από την Κατασκήνωση Summer Fun

    Ήταν κάποτε καλοκαίρια που χωρούσαν όλη τη μαγεία της παιδικής ανεμελιάς μέσα σε τρεις εβδομάδες. Καλοκαίρια που μύριζαν πεύκο και ζεστό χώμα, που είχαν ήχους από παιδικά γέλια, σφυρίγματα, κιθάρες και τζιτζίκια. Ήταν τα καλοκαίρια της κατασκήνωσης Summer Fun, στην Ξυλοκέριζα Κορινθίας.

    Την πρώτη χρονιά πήγαμε με την αδερφή μου άγνωστες μεταξύ αγνώστων. Όλα καινούρια, όλα λίγο ξένα. Μα από τη δεύτερη κιόλας χρονιά, η κατασκήνωση έγινε συνάντηση καρδιάς. Ξαναβρίσκαμε τους φίλους από τα προηγούμενα καλοκαίρια και ξεκινούσαμε πάλι από εκεί που είχαμε σταματήσει — σαν να μην είχε περάσει μέρα.

    Ξυπνούσαμε πρωί, στρώναμε τα κρεβάτια με επιμέλεια και πηγαίναμε για πρωινό στη μεγάλη τραπεζαρία, με τους ξύλινους πάγκους να γεμίζουν φωνές και μυρωδιές. Γάλα σοκολατούχο και κορν φλέικς — μια απλή απόλαυση που τότε έμοιαζε βασιλικό πρωινό.

    Οι δραστηριότητες μας περίμεναν με ανυπομονησία: πισίνα, μπάσκετ, βόλεϊ, θεατρικό παιχνίδι, δημιουργικά εργαστήρια. Η φύση μας χάριζε κέφι, ενέργεια και όρεξη — γιατί κάθε μεσημεριανό ήταν γιορτή, πάντα νόστιμο, πάντα καλοδεχούμενο.

    Το μεσημέρι σιέστα, να πάρουμε δυνάμεις για το απόγευμα, κι ύστερα πάλι δράση. Μα η μαγεία κορυφωνόταν τα βράδια: μπάρμπεκιου κάτω απ’ τα πεύκα, ντίσκο με πολύχρωμα φώτα και τσιρίδες χαράς, θεατρικές παραστάσεις γεμάτες ταλέντο και γέλιο, και βραδιές στην παραλία με κιθάρα, τραγούδια και μάτια που λαμπύριζαν.

    Στον ελεύθερο χρόνο μας, πηγαίναμε στο κυλικείο, παίρναμε παγωτά και κόκα-κόλες και αράζαμε κάτω από τα δέντρα. Λέγαμε ιστορίες και μοιραζόμασταν τα “ασήμαντα σημαντικά” μας. Τηλεφωνούσαμε στους δικούς μας από το καρτοτηλέφωνο, με τη φωνή μας να τρέμει από συγκίνηση, κι έπειτα μετρούσαμε τις μέρες για το επισκεπτήριο της Κυριακής — η πιο γλυκιά ανυπομονησία του κόσμου.

    Αυτός ήταν ο κόσμος μας. Μικρός, αλλά απέραντος. Ένα κομμάτι καλοκαιρινής ευτυχίας, που όσοι το ζήσαμε, το κουβαλάμε ακόμα μέσα μας.

Φίλοι μου, αυτός είναι ένας ακόμα καλοκαιρινός θησαυρός μου, που είχα κρυμμένο στην καρδιά μου και ίσως ξεχασμένο. Δεν είναι περίεργο πώς ένα δρώμενο μπορεί να σε σύρει πίσω τόσα χρόνια και να σου έρθουν αναμνήσεις όμορφες; Μπορεί η κατασκήνωση να μην είναι ένα κρυμμένο σημείο της γειτονιάς μου. Είναι όμως ένα μέρος που πήγαινα αρκετά καλοκαίρια για 3 εβδομάδες και η χαρά μου δεν περιγραφόταν. 

*Κική μου, είμαι απέραντα ευγνώμων για την τόσο γλυκιά ιδέα που είχες για αυτό το δρώμενο, γιατί από όταν το ξεκινήσαμε νιώθω σαν να ζω ξανά και ξανά τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων - στιγμές και αναμνήσεις που δε θα μου έρχονταν στο μυαλό αν δεν ήσουν εσύ!

*Για όσους επιθυμούν, μπορούν να δουν την ιδέα του δρώμενου εδώ.