Κάποια καλοκαίρια δεν τελειώνουν ποτέ - Ένα ποίημα για το καλοκαίρι
14.7.25
Κάποια καλοκαίρια δεν τελειώνουν ποτέ
Η ζέστη ήταν αποπνικτική
ανάμεσα σε τοίχους που έκαιγαν.
Βιβλία διάσπαρτα παντού,
βραδινές συζητήσεις στο μπαλκόνι
με μπύρες παγωμένες
για ένα μέλλον προδιαγεγραμμένο.
Πόσο άδικο να μην έχουν γεννηθεί
και οι δύο με φτερά στην πλάτη.
Ένα φιλί στον ώμο,
ένα μπλουζάκι μούσκεμα από τον ιδρώτα,
δάχτυλα που χτυπούν νευρικά το τραπεζάκι.
Ο ήλιος βυθίστηκε στη λάβα του ιουλιανού εσπερινού,
μα περιέργως οι καρδιές έτρεμαν από το ψύχος.
Η ψυχή πάντα φοβάται τον αποχωρισμό —
αυτόν τον μικρό θάνατο.
Μα χάνεται ποτέ, άραγε, η αγάπη;...
Τίποτα δεν έσβησε.
Κάποια καλοκαίρια δεν τελειώνουν ποτέ.
.gif)
Anastasia
🌺
Tags: Ποίημα, Καλλιτεχνικά δρώμενα, Διαδικτυακά δρώμενα, συμμετοχή, Ένα ποίημα για το καλοκαίρι, καλοκαίρι, καλοκαιρινό ποίημα, αγάπη, νοσταλγία
11 comments
Καλημέρα και καλή εβδομάδα! όταν έχουμε καλοκαίρι στην καρδιά, τότε το καλοκαίρι διαρκεί για πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα, επίσης Κώστα! Ακριβώς έτσι είναι...!
ΔιαγραφήΤο ποίημά σου είναι υπέροχο, πολύ ατμοσφαιρικό, ευαίσθητο και βαθιά υπαρξιακό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε λίγες εικόνες και λεπτές κινήσεις (ένα φιλί στον ώμο, ιδρωμένο μπλουζάκι, νευρικά δάχτυλα) καταφέρνει να μεταφέρει όλο το αίσθημα μιας καλοκαιρινής νύχτας: το μείγμα ζέστης, πόθου, ανησυχίας και τρυφερότητας.
Η φράση «ο ήλιος βυθίστηκε στη λάβα του ιουλιανού εσπερινού» είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ, δυνατή και σχεδόν οπτική, νιώθεις τον ήλιο να χάνεται, αλλά και την ψυχή να παγώνει.
Η τελική σκέψη «Κάποια καλοκαίρια δεν τελειώνουν ποτέ» χαϊδεύει σαν μια απαλή, μελαγχολική παρηγοριά. Μιλάει για το πώς κάποιες εποχές, κάποιοι έρωτες, κάποια συναισθήματα μένουν πάντα μαζί μας, ακόμα κι αν αλλάξουν μορφή...
Γενικώς, έχεις χτίσει έναν ολόκληρο κόσμο με λίγες, πολύ διαλεγμένες εικόνες. Πολύ όμορφο, συγκινητικό και αληθινό.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια και το σχόλιο, που μπήκες στον κόπο να το αναλύσεις. Πράγματι, αυτό ακριβώς το συναίσθημα προσπάθησα να περάσω. Χαίρομαι που σου άρεσε. Φιλιά!
ΔιαγραφήΌντως κάποια καλοκαίρια δεν τελειώνουν ποτέ. Και ότι κουβαλάνε μένει αθάνατο. Καλημέρα φίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο θυμάται η ψυχή, όλα συνεχίζουν να ζουν. Η λήθη είναι και ο θάνατος. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία! Καλό απόγευμα!
ΔιαγραφήΤόσο βαθιά συγκινητικό ποίημα… Έχεις συλλάβει την ουσία του καλοκαιριού όχι ως εποχή, αλλά ως συναίσθημα που δεν σβήνει, όσο κι αν περνά ο χρόνος. Οι εικόνες σου καίνε και παγώνουν ταυτόχρονα — μια αποπνικτική ζέστη εξωτερική και ένα εσωτερικό ρίγος που μόνο ο αποχωρισμός και η μνήμη της αγάπης μπορούν να φέρουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το «μα περιέργως οι καρδιές έτρεμαν από το ψύχος» με λύγισε.
Κάποια καλοκαίρια, πράγματι, δεν τελειώνουν ποτέ — γιατί έμειναν μέσα μας.
Μπράβο σου για αυτό το όμορφο ταξίδι με λέξεις.
Σε ευχαριστώ πολύ, Κική, για τα όμορφα λόγια σου και για τον τρόπο που το ανάλυσες. Ήθελα όντως να δημιουργήσω αυτή την αντίθεση και χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε και το ένιωσες.
ΔιαγραφήΚαλό απόγευμα!
Κάποια καλοκαίρια δεν τελειώνουν ποτέ! Καλώς όρισες, Αναστασία μου στο όμορφο αυτό δρώμενο. Με ένα σου ποίημα, γεμάτο αισθήσεις, βιώματα, εικόνες και συναισθήματα. Το χάρηκα και το αγάπησα πολύ, καλή μου φίλη και ειλικρινά σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες. Τα φιλιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο Αναστασία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι κάθε καλοκαίρι σου να είναι ξεχωριστό και να σου προσφέρει ευχάριστες αναμνήσεις!
Η πραγματική αγάπη δεν χάνεται. Μα πώς να γίνει τούτο; Πώς σταματάει η καρδιά να αγαπά και να νοιάζεται; Όταν, λοιπόν, βλέπω να τελειώνουν σχέσεις και μετά και όλες οι δηλώσεις λατρείας γίνονται μίσος ή αδιαφορία ξέρω πώς δεν υπήρξε τίποτα ουσιαστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναστασία μου, σε ευχαριστώ για την συμμετοχή σου.
(Μου θύμισες πόσο μου άρεσε η ιδιαίτερη γραφή σου!)
Πολλά φιλιά!
♥