Ανατέλλω ξανά.

Ύστερα από μήνες σιωπής – μήνες βαθιών, υπόγειων μεταμορφώσεων - επιστρέφω. Όχι για να ανακοινώσω· μα για να μοιραστώ. Όχι γιατί «βρήκα χρόνο», μα γιατί βρήκα εμένα.

Η μητρότητα, με όλες τις υποσχέσεις της τρυφερότητας και της φθοράς, με δοκίμασε. Όχι απλώς ως σώμα, αλλά ως συνείδηση. Οι μέρες της εγκυμοσύνης, οι νύχτες της λοχείας, το ασάλευτο βλέμμα στην κούνια, οι πρώτες λέξεις που δειλά ειπώνονται μα ήδη αντηχούν στην ψυχή μου με αυτοπεποίθηση. Όλα τους ήταν δρόμοι, και κάθε δρόμος, ένα καθρέφτισμα.

Και μέσα σε αυτή την πορεία, δεν χάθηκα. Επανήλθα. Ολόκληρη.

Συνέχισα να εργάζομαι με πείσμα, δίνοντας στην εκπαιδευτική πράξη όχι μόνο γνώση, αλλά κομμάτια ψυχής. Οι μαθητές μου στο Ξυλόκαστρο, στα Μέγαρα, στην Κόρινθο... δεν ήταν απλώς «τάξεις», ήταν συναντήσεις. Κι εκεί, μέσα στη δυσκολία, συντελέστηκε η βαθύτερη δικαίωση: η ανταπόκριση. Εκείνοι με κοίταξαν και «με είδαν». Και αυτή η αναγνώριση, σιωπηλή και πυρακτωμένη, δεν εξαγοράζεται.

Μαγειρεύω όπως έζησα πάντα: με πίστη στην απλότητα και αγάπη για την τελετουργία. Και τώρα πια, γύρω απ’ την κουζίνα και το τραπέζι, χορεύει ένα μικρό αγόρι. Ο γιος μου. Το παιδί που μεγαλώνει κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μου, αρθρώνοντας όχι μόνο μικρές λεξούλες, αλλά νόημα. Κάθε φορά που τρέχει να χωθεί στην αγκαλιά μου, είναι σαν να σφραγίζει ο ίδιος ο κόσμος πως όλα —όλα— άξιζαν.

Το καλοκαίρι μας μοσχοβολά θάλασσα, βιβλία, παιχνίδι, ανάσες. Και μέσα του χωράει ολόκληρη η ζωή.

Μέσα σε όλα αυτά...μέσα στους τόσους ρόλους που έχω να διεκπεραιώσω, δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να είμαι ένα κορίτσι που συνεχίζω να ονειρεύομαι, να μαθαίνω, να παλεύω να γίνω καλύτερη. Όχι για να αποδείξω. Μα γιατί το οφείλω. Πρώτα στον εαυτό μου – και ύστερα σε ό,τι αγαπώ. Αισθάνομαι πιο δυνατή από ποτέ, πιο αποφασιστική από ποτέ, πιο έτοιμη από ποτέ να ακολουθήσω το όνειρό μου... Αυτό το όνειρο που παλιότερα ήταν φόβος, δειλία. Τώρα έχω τη δύναμη, την κρίση, τη σοφία να πατάνε τα πόδια μου γερά στη γη και τα μάτια μου να κοιτούν τον ουρανό με χέρια που μέρα με τη μέρα απλώνονται για να τον φτάσουν. Δοκιμάστηκα πολύ και συνεχίζω να δοκιμάζομαι. Όμως κάθε δυσκολία, κάθε πρόκληση είναι μία πίστα σε ένα παιχνίδι που παίζω εγώ η ίδια. Και είμαι ανίκητη σε αυτό, γιατί τα ψυχικά αποθέματά μου δε στερεύουν. Ξέρω ότι μπορώ.

Και θα μείνω. Γιατί έχω ακόμη τόσα να πω.

Με φως,

Tags: επιστροφή στο blogging, μεταμόρφωση μέσα από τη μητρότητα, γυναίκα και δημιουργία, εκπαιδευτικός και μητέρα, έμπνευση μέσα από τη σιωπή, θάλασσα και ψυχική ανάταση, μαγειρική με αγάπη, φροντίδα και προσωπική εξέλιξη, μητρική αγκαλιά, η τέχνη της επιστροφής, blog αυτογνωσίας, #OctobersLover, ακολουθώντας τα όνειρά μου, ξεπερνώντας τις δυσκολίες