🔥 Φωτιά παντού – και σιωπή...
28.7.25
Παλιά, μια πυρκαγιά ήταν είδηση.
Μια φορά στα δέκα χρόνια, και τα βλέμματα κοκαλωμένα. Ολόκληρη η χώρα παρακολουθούσε με δέος, με πόνο, με θυμό. Οι ειδήσεις ασχολούνταν μέρες. Οι άνθρωποι έμεναν άγρυπνοι. Θυμάμαι ακόμα πώς μύριζε ο καπνός από μακριά, και πόσο βαριά έπεφτε η σιωπή πάνω από το σπίτι.
Σήμερα;
Πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι, σε όλη την Ελλάδα. Κάθε μέρα, και μια φλόγα να σβήνει ζωή, φύση, κόπο, ιστορία.
Και τι γίνεται;
Το βλέπουμε δυο λεπτά στο δελτίο ειδήσεων, το προσπερνάμε στο timeline, και ύστερα τίποτα. Μια ανάρτηση, ένα emoji με δάκρυ, και μετά… πάμε παρακάτω.
Μα πού πήγε η οργή μας; Πού πήγε η φωνή μας;
Δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι αυτή η επαναλαμβανόμενη τραγωδία έχει πάψει να είναι σύμπτωση.
Ότι πίσω από τις στάχτες υπάρχουν συμφέροντα.
Ότι η ανοχή στην καταστροφή δεν είναι αφέλεια — είναι επιλογή.
Ότι όσο εμείς σιωπούμε, κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους πάνω στις στάχτες.
Και τα «δέντρα» που χάνονται σήμερα, είναι τα «τετραγωνικά» που θα εμφανιστούν αύριο.
Νόμιμα. Με χαρτιά. Με ψήφους.
Μας ρίχνουν λίγη οργή για να εκτονωθούμε.
Μας αφήνουν να πενθήσουμε δυο μέρες, για να μη φωνάξουμε την τρίτη.
Και ύστερα μας ζητούν να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.
Μα ποια κανονικότητα, όταν κάθε καλοκαίρι ζούμε το ίδιο έργο;
Δεν είναι πια μόνο η απώλεια της φύσης.
Είναι η απώλεια της συνείδησης.
Δεν θέλω άλλες φωτογραφίες από καμένα τοπία.
Θέλω να θυμηθούμε πώς είναι να μην ανεχόμαστε την αδικία.
Θέλω να ακουστεί ξανά η φωνή μας.
Όχι γιατί θα αλλάξουμε τον κόσμο με μια ανάρτηση.
Αλλά γιατί αν σιωπήσουμε όλοι, θα καούμε όλοι.
💬 Έχεις κι εσύ αυτή την αίσθηση; Ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά; Άφησέ μου ένα σχόλιο ή απλώς μια λέξη. Να ξέρω ότι δεν είμαι μόνη.
.jpg)
6 comments
Αναστασία, το κείμενό σου χτυπάει καμπανάκι που πολλοί φοβούνται να ακούσουν. Η αλήθεια είναι ότι η φωτιά έχει γίνει δυστυχώς καθημερινότητα, και μαζί της η αδιαφορία που απλώνεται σαν στάχτη πάνω στη συνείδησή μας. Δεν είναι μόνο η καταστροφή της φύσης — είναι η θλίψη που τρώει την ψυχή μας όταν βλέπουμε πως το κακό επαναλαμβάνεται, όχι από τύχη αλλά από επιλογές που κρύβονται πίσω από συμφέροντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καιρός να θυμηθούμε την οργή μας, να μην την αφήσουμε να σβήσει σαν το τελευταίο φως πριν τη νύχτα. Να μην αφήσουμε να γίνουμε συνένοχοι με τη σιωπή μας.
Καλή εβδομάδα!
Αχ, Κική μου, να θυμηθούμε την οργή μας, αλλά πώς...; Κάθε εξέγερση καταστέλλεται και δυστυχώς σε κάθε εκλογές τα αποτελέσματα παραμένουν ίδια... Ίδια πολιτική γραμμή όλοι, ανεξαρτήτως κόμματος κι ιδεολογίας. Είμαστε πιόνια σε ένα παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι, φοβάμαι...
ΔιαγραφήΌχι δεν είσαι μονάχη, Αναστασία. Χιλιάδες άνθρωποι συμμερίζονται τις ανησυχίες σου, μοιράζονται τις αγωνίες σου. Ένα μέρος από αυτούς βγαίνουν στο δρόμο, παλεύουν, αγωνίζονται, κάποιοι ματώνουν, συλλαμβάνονται, προπηλακίζονται. Έτσι πάει, καρδιά μου, η κοινωνική εξέλιξη. Φωτεινές πρωτοπορίες μπροστά τραβούν αυτό που τόσο εύστοχα και καίρια αποκαλείς εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δεν είναι πια μόνο η απώλεια της φύσης.
Είναι η απώλεια της συνείδησης"
Αυτήν την απώλεια πρέπει να φρενάρουμε να αλλάξουμε. Δεν είναι καθόλου εύκολο, Οι αυταπάτες, οι μεθοδεύσεις, οι εκβιασμοί, η τρομοκρατία, η προπαγάνδα, είναι πανίσχυρα όπλα, που ποδηγετούν την κοινωνία σήμερα. Πολύ πιο αποτελεσματικά από ένα ...τανκ ή ένα συρματόπλεγμα.
Προχωράμε, κορίτσι μου.
Αυτός είναι και ο δικός μου συλλογισμός: τόσες πορείες, τόσες εξεγέρσεις, και όχι μόνο τίποτα δεν αλλάζει, αλλά και όλο χειρότερα γινόμαστε. Ειλικρινά, είμαι ένα βήμα πριν να χάσω εντελώς την ελπίδα μου για το μέλλον...
ΔιαγραφήΚι’ όμως η σιωπή σε αυτές τις καταστάσεις όχι μόνο δεν είναι χρυσός αλλά μας οδηγεί σιγά σιγά προς την ίδια μας την καταστροφή…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου πήγε η συνείδηση μας; ή μάλλον γιατί την θάψαμε;
Πολύ ωραίο κείμενο Αναστασία! Καλό καλοκαίρι να έχεις
Εμείς συνείδηση έχουμε... Οι κυβερνώντες όμως;;... Πολύ μεγάλη κουβέντα.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ φίλε μου, καλή συνέχεια κι εσύ!