Ο ιππότης του φθινοπώρου
29.8.18
Καλησπέρα. Ελάτε, περάστε,
καθίστε στην αυλή μου. Καλώς ήλθατε. Όπου να 'ναι θα νυχτώσει. Είναι αργά. Η
ισημερία πέρασε, κι οι μέρες μικραίνουν ολοένα. Κάνατε καλά που σταματήσατε.
Θέλετε κάτι να σας φέρω; Όχι; Καλά. Ας καθίσουμε.
...
Σας αρέσει, λέτε, το τσάι που σας
έφτιαξα. Ω, είστε τόσο ευγενικός... Είμαι σίγουρη πως έχετε πιει κι αλλού
καλύτερο. Το δικό μου... δεν ξέρω... έχει μείνει πολλά χρόνια στο κουτί του,
έχει χάσει κάτι από τ’ άρωμα, από τη νιότη του, είναι θαρρώ λιγάκι σαν και
μένα. Γερασμένο. Πώς είπατε; Όχι, όχι, είστε πολύ καλός, όμως δεν έχω πια ούτε
την ώριμη ομορφιά του φθινοπώρου. Είμαι, ας πούμε, πιο κοντά στον χειμώνα. Στην
παγωνιά. Έχετε δάχτυλα ευγενικού ανθρώπου. Πρέπει, υποθέτω, να φέρεστε καλά σ’
όσους σας αγαπούν. Όμως γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Τι ωφελεί; Περαστικός,
είπατε να ξαποστάσετε για μια νύχτα εδώ, ψάχνατε μιαν αυλή, ένα σπίτι. Γιατί ν’
αναρωτιέμαι για την τροφή του αλόγου σας και τη μυρωδιά που θα έχουν τα πόδια
σας όταν βγάλετε τις ιδρωμένες μπότες; Η ομορφιά του φθινοπώρου...
...
Σας κούρασε το αποψινό ταξίδι. Μη
νοιάζεστε. Γρήγορα θα ξεκουραστείτε. Θα κάνω ό,τι μπορώ. Θέλω να πω, στην
ηλικία σας εύκολα κανείς κουράζεται κι εύκολα ξεκουράζεται. Είστε σαν καταιγίδες
του Αυγούστου εσείς οι νέοι.
...
Δεν φταίω εγώ που όλα εδώ μέσα
φαίνονται τόσο φτωχικά. Ερημιά τόσα χρόνια, άγνωστοι άνθρωποι απ’ την εξοχή,
από τα σκοτεινά δάση, μου το ρημάξανε. Και κλέφτες τίμιοι, που τους γνώριζα.
Προπαντός αυτοί. Μου αφήσαν μόνο τα μπακίρια και τα ψευτοασημικά. Ελπίζω να μην
φαίνονται τα ίχνη των χεριών, τόσο πολλών χεριών, παντού μέσα στο χώρο. Ελπίζω
να μην φαίνονται τα ίχνη των ελπίδων.
Ώστε στ’ αλήθεια παίζετε λαγούτο;
Όχι, έτσι το είπα, δεν το είχα μαντέψει. Εγώ, ξέρετε, δεν έχω πια ανάγκη
μουσικής. Θλιβερό, συμφωνώ μαζί σας. Όμως γιατί να τραγουδήσω μόνη; Σε ποιόν;
Για ποιόν; Τι σημασία θα ’χουνε τα λόγια του τραγουδιού; Ποιος θα συγκινηθεί
μαζί μου, ποιος θα με πάρει αγκαλιά αν κλάψω; Με συγχωρείτε, δεν πρέπει να σας
φορτώνω με τα δικά μου. Όχι, μη. Μην το λέτε. Δεν χρειάζονται οικειότητες, σας
παρακαλώ. Είμαι μόνη, πολλά χρόνια τώρα, παρακαλώ να το θυμάστε. Μην λέτε κάτι
που μπορεί να μην σκεφτήκατε.
Τώρα γιατί αυτό το παιχνίδι;
Είναι η ζέστη από το τζάκι, είναι η κούραση, η επιμονή; Είναι το ταξίδι που
ήρθε και θα συνεχίσει, κι ας αφήσει πίσω έναν σταθμό ακόμη; Το ασθενικό
οινόπνευμα του μηλίτη; Γιατί; Δεν ξέρετε πόσο εύκολο είναι; Και πόσο τραγικό
για μένα; Εκτός κι αν... Όχι.
...
Όχι, δεν θέλω την λύπη σας,
αλλάξτε βλέμμα. Έτσι. Καλύτερα. Καλύτερα οικειότητα, κι ας κάνω πως δεν την
θέλω, κι ας είναι μείγμα της φωτιάς και του μηλίτη και της νύχτας. Ένα βολικό
ψέμα είναι προτιμότερο από μιαν άβολη αλήθεια.
Ώστε είστε ένας περιπλανώμενος
μουσικός στον μεγάλο κόσμο. Πόσο όμορφο ακούγεται αυτό... να ταξιδεύεις, να μην
νοιάζεσαι για το αύριο, να μην ξέρεις πού θα σε βγάλει η κάθε μέρα... Θα ’λεγα,
κατά κάποιον τρόπο, πως οι ζωές μας μοιάζουν. Ούτε κι εγώ νοιάζομαι για το
αύριο. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει. Μόνο που αυτό συμβαίνει γιατί για μένα δεν
υπάρχει αύριο. Είμαι όπως εσείς, αλλά χωρίς τον μεγάλο κόσμο. Και δίχως
μουσική. Ίσως οι ζωές μας να μην μοιάζουν καθόλου.
Μην εξακολουθώ να βασανίζομαι. Ας
κάνω ότι νυστάζω. Να πω πως τελειώνουνε τα ξύλα. Να σας δείξω την κάμαρα των
ξένων και να πάω να κοιμηθώ. Αύριο θα ’χετε φύγει. Όμως δεν θέλω να φύγετε. Δεν
θέλω να φύγετε ποτέ. Θέλω να μείνετε για πάντα εδώ, να μοιραστείτε τη φτώχεια
και το κρύο του σπιτιού μου, να κοιμηθείτε στο κρεβάτι μου, για πάντα, να
γεράσετε πλάι μου. Μονάχα έτσι υπάρχει ελπίδα να σταματήσω να γερνάω εγώ. Να
την πάλι η ελπίδα. Όλα τα παράθυρα κλειστά. Από πού μπήκε;
Μου λέγατε πώς ήταν η ζωή σας.
Παιδάκι, με περιποιήσεις και φροντίδες, και πλούσια τραπέζια και δασκάλους και
ρούχα διαλεχτά. Σ’ αυτό, με συγχωρείτε που το παίρνω πάλι πίσω, μοιάζουμε πολύ.
Κι εγώ ανατράφηκα σε αφάνταστο πλούτο. Δεν έλειπε τίποτε. Γλώσσες, μουσική,
φαντασία, υπερβολή. Μου δίδαξαν την ευτυχία. Τώρα, πώς έφτασα εδώ, μην το
ρωτάτε. Ίσως να είχα κάποιαν έμφυτη κλίση στη δυστυχία. Γελάτε; Όχι, προς Θεού,
δεν το ’πα γι’ αυτό. Δεν με θίξατε. Το προτιμώ, να γελάτε. Ας γελάσει και
κάποιος σ’ αυτό το σπίτι.
Φοβάμαι ότι σας κούρασα. Δεν μιλώ
πολύ, κι όταν μιλώ, μιλώ πάρα πολύ. Ζητώ συγγνώμη – η δίδυμη μορφή της
μοναξιάς. Σιωπή και χάος. Αν θέλετε, μπορώ να σας δείξω τον ξενώνα. Δεν είναι
κάτι το σπουδαίο, λυπάμαι, όμως για ένα βράδυ... Πώς; Θέλετε να καθίσουμε κι
άλλο; Λίγο μηλίτη ακόμα; Ας είναι. Ελπίζω να μην ενεργείτε μόνο από ευσπλαχνία.
Μη γελάτε. Όχι, μ’ αρέσει ν’ ακούω το γέλιο σας. Κάνει ωραίο αντίλαλο. Απλά,
κάποιες στιγμές φοβάμαι πως... τίποτε. Πείτε μου κι άλλες ιστορίες, δεν
χορταίνω να σας ακούω.
Στην πραγματικότητα όλες τις
ιστορίες σας τις ξέρω καλύτερα από σας, ωραίε ιππότη. Τις έχω γράψει, τις έχω
ζήσει. Θα παραστήσω μονάχα την έκπληκτη, για να μην σας τρομάξω. Όλοι
τρομάζουν, κι εσείς θ’ανατριχιάζατε αν ξέρατε πόσο καλά σας ξέρω. Πόσο μπορώ,
αν θέλω, να μαντέψω την παραμικρή σας σκέψη, το παραμικρό σας νεύμα προτού
ακόμα γεννηθεί. Μπορώ να κατευθύνω αυτή την νύχτα. Η τραγωδία μου είναι ότι δεν
μπορώ να κατευθύνω τις επόμενες.
Κάποτε αγαπήσατε πολύ, λοιπόν.
Και πληγωθήκατε. Η αγάπη σας δεν βρήκε ανταπόκριση. Πνίξατε την λύπη σας στο
κρασί και στο τραγούδι, κι αρχίσατε να περιπλανιέστε μόνος, με τ’ άλογό σας,
για να λησμονήσετε. Μην αφήνετε τη θλίψη να σας μαυρίζει τα μάτια. Ακούστε τη
συμβουλή μου: αν δεν ανιστορούσατε τώρα αυτή τη χαμένη αγάπη, θα είχατε λησμονήσει
ακόμα και τη λησμονιά της. Μπορείτε, έχετε την δύναμη, το βλέπω. Πολλοί έρωτες
σας περιμένουν. Ίσως να μην τους περιμένετε εσείς.
Με συγχωρείτε γι’ αυτή την τόσο
καλοζυγισμένη κουβέντα. Όμως, θα ’πρεπε να με είχατε αναγνωρίσει από τα
πεινασμένα μάτια, έστω κι αν κάτι κρύβουν οι ρυτίδες. Για ποια ανταπόκριση μου
μιλάτε; Πόσο αστείος είστε... Θα ’θελα να γελάσω, κι όχι με τον γλυκό, δικό σας
τρόπο, αλλά στα μούτρα σας, αγενέστατα. Τραγούδια και κρασί και το πράσινό σας
άλογο έξω που βόσκει. Θα ’πρεπε να ’χα στραγγίξει όλα τ’ αμπέλια της
οικουμένης. Κι οι λυγμοί μου να ’χανε ξυπνήσει τα πουλιά σ’ άλλους πλανήτες.
Και λέτε πως εγκαταλείψατε κάθε
ελπίδα. Πως γυρεύετε ν’αφοσιωθείτε σε μια ζεστή καρδιά, να γείρετε πλάι το
κεφάλι σας, κι εκεί ν’ αποκοιμηθούν τα τραγούδια κι ο πόνος κι η κούραση των
ταξιδιών σας. Μακάρι να το εννοείτε. Δεν το λέω γιατί σας αμφισβητώ, συγγνώμη
αν κάπως έτσι ακούστηκε. Το λέω μονάχα για λογαριασμό κάθε ζεστής καρδιάς.
Κάνει κρύο, δε νομίζετε;
Σε λίγο θ’ αντιληφθείτε την
ματαιότητα του αποψινού παιχνιδιού, το χαμένο χρόνο που ήταν η αποψινή σας
στάση. Θα με κοιτάξετε καλύτερα, θα με αναγνωρίσετε, θα δείτε χαραγμένους τους
αιώνες της απόγνωσης, θα με σιχαθείτε. Δεν θα θέλετε ούτε να με φτύσετε. Ίσως
πάλι και να ’ρθείτε, επειδή είναι φτηνά, επειδή δεν κοστίζει τίποτε να
τσαλαβουτάς μέσα στη φτώχεια όταν σου έχουν απομείνει λίγα δικά σου πλούτη,
καλά κρυμμένα. Σ’ αυτή την περίπτωση, ελπίζω να κρύβετε πολύ καλά τα δικά σας.
Αλλιώς κινδυνεύετε σοβαρά να σας τα κλέψω.
Μα είστε σίγουρος πως θέλετε να
καθίσουμε κι οι δυο σε τούτο το στενό καναπεδάκι; Νοιώθω λίγο αταίριαστη, τόσο
κοντά σας. Εσείς... Πάλι γελάτε. Λοιπόν, εντάξει, ας καθίσουμε μαζί. Ίσως έτσι
να ζεσταθώ λιγάκι.
Προσποιούμαστε ότι έχει κρύο. Τι
άλλο; Σας εξομολογούμαι ότι έχει πολλά χρόνια να συμβεί. Ψέματα. Συνέβη μόλις
χτες. Κατέβηκα μέσα στη νύχτα από ένα θόρυβο, είδα έναν κλέφτη να κοιμάται στο
χαλί, η πόρτα ξεμανταλωμένη, και κουλουριάστηκα δίπλα του στο πάτωμα και
κοιμήθηκα. Γιατί να μην κάνω το ίδιο και μαζί σας; Μόνο που χρειάζομαι, την
τελευταία στιγμή – σας εκλιπαρώ, το έχω απόλυτη ανάγκη – να κάνετε πως πρώτος
εσείς με παρακινείτε. Χαρίστε μου την ματαιοδοξία μιας σίγουρης κατάφασης.
Το χέρι σας... τα πόδια σας...
σίγουρα είναι βολικά εδώ πέρα; Μα... λέτε αλήθεια; Θα το θέλατε; Δεν ξέρω. Ή
μάλλον, ασφαλώς. Θα ήταν αδύνατον να αρνηθώ. Συγχωρήστε μονάχα, σας το λέω
προκαταβολικά, το κρύο. Δεν φτάνει ως εκεί πάνω η ζέστη της φωτιάς. Κι ίσως
στριμωχτούμε λιγάκι. Πώς είπατε; Τώρα με αναγκάζετε να γελάσω μαζί σας. Δεν
είστε κακός, όχι, μην το λέτε. Είναι κακή η νύχτα. Η οποιαδήποτε νύχτα. Ευτυχώς
κάποτε τελειώνει.
Τώρα, που ανεβαίνουμε, για σας
ίσως είναι όλα φευγαλέα. Ένα στραβό μονοπάτι που πήρε το άλογό σας και
χαθήκατε. Ίσως προγραμματίζετε ήδη το πόσο γρήγορα θα με ξεχάσετε. Σας ικετεύω.
Ας μην είναι έτσι.
Προσέξτε εδώ, φοβάμαι πως η σκάλα
είναι ετοιμόρροπη. Κάποτε θα υποχωρήσει, και θα παγιδευτώ για πάντα εκεί πάνω.
Τι λέτε; Να συνέβαινε απόψε; Να παγιδευόσασταν μαζί μου; Δεν έπρεπε να πιούμε
αυτό το δεύτερο ποτήρι. Να ’μαστε. Ακολουθήστε με στα Ηλύσια Πεδία. Στο δωμάτιο
της Απελπισίας.
Πόσο γλυκό είναι το κορμί σας,
ιππότη του φθινοπώρου... Πόσα άλλα κορμιά μου θυμίζει... Και πόσα άλλα κορμιά
με τη σειρά τους θα μου το θυμίσουν... Μακάρι να σταματούσε εδώ, απόψε, η
παρέλαση των σωμάτων. Έχω κουραστεί. Νοιώθω σαν χαράκωμα πολέμου. Δεν αντέχω να
καταπίνω άλλους ανθρώπους. Είμαι μια ζωντανή εκατόμβη. Που κάθε φορά την
παρασύρει η ίδια πλάνη. Όχι, δεν είναι πόλεμος. Όλα γίνονται για την ειρήνη.
Μη μιλάτε, σας παρακαλώ. Δε μ’
ενοχλεί η φωνή σας, απλά είναι προτιμότερο όλα αυτά να γίνονται σιωπηλά. Είναι
πιο εύκολο να ξεχαστούν μετά, αν ξεχαστούν. Κι όμως, θα τα ξεχάσετε. Ελάτε
τώρα... είναι σκοτάδι. Με βλέπετε στο φως ενός κεριού. Σε λίγο και χωρίς αυτό.
Δεν είμαι καν η αγάπη που θελήσατε κάποτε να λησμονήσετε.
Δεν θα αφηγηθείτε ποτέ καμιά
ιστορία για μένα. Καλέ μου ιππότη, τώρα
που σας σφίγγω απάνω μου, νομίζω πως τα σώματά μας μοιάζουνε στο ημίφως. Έχω
απορροφήσει λίγη από την νιότη σας, έχουν τριφτεί πάνω σας κάποια ίχνη από τα
γηρατειά μου. Συμπληρωνόμαστε. Αν κάποιος μας κοιτούσε απρόσεχτα, θα έλεγε πως
έχουμε την ίδια ηλικία ακριβώς. Την ηλικία των εραστών, ή των πεθαμένων. Γλυκέ
μου ιππότη, αν κατά τύχη διαβάσετε την σκέψη μου, μην πείτε πως είμαι μια
ιδιότροπη γριά που καταριέται την μοίρα της. Ξέρω καλά πως μοίρα δεν υπάρχει,
την φτιάχνουμε μόνοι μας, σαν ένα στεφάνι. Μόνο που για να πλέξει κανείς ένα
στεφάνι, πρέπει να κόψει τα λουλούδια. Και τα λουλούδια, μόλις κοπούν,
πεθαίνουν. Η μοίρα είναι το σάβανο που υφαίνουμε όσο ζούμε.
Όλα τελείωσαν για απόψε.
Αισθάνομαι στην ανάσα σας τον ύπνο. Όχι, δε με πειράζει. Μ’ αρέσει να
κοιμηθείτε στην αγκαλιά μου. Αυτός που κοιμάται τελευταίος έχει την δύναμη. Ας
είμαι η δυνατή απόψε. Θα κλείσω τις κουρτίνες, μη σας ξυπνήσει ο ήλιος. Αν ήταν
στο χέρι μου, θα του απαγόρευα να βγει. Δεν θέλω να σας φοβίσω. Δεν θέλω να σας
φοβίσω, αλλά με κάνατε πάλι να ελπίζω. Πάρτε αυτή την κατάρα από πάνω μου.
Χαρίστε μου μια ζωή που να μην έχει ανάγκη την ελπίδα. Σβήστε το αύριο, κάντε
το για μένα. Θα σας αγαπήσω πολύ, θα σας αγαπήσω ανυπόφορα. Θα σας κάνω να
θέλετε να φύγετε μακριά μου γιατί δε θ’ αντέχετε την τόση αγάπη. Κοιμάστε.
Φυλάξτε με έστω ανάμεσα στ’ άλλα όνειρα, όχι σαν το πιο δυνατό, δεν θα τολμούσα
να ζητήσω κάτι τέτοιο. Σαν το πιο πρόσφατο.
Κάποιο βράδυ, όπως ξαπλώνουμε
τώρα, θα πεθάνουμε. Είναι αναπόφευκτο, ιππότη, θα πεθάνετε κι εσείς, κι εγώ, κι
όσοι αγάπησαν κι όσοι αγαπήθηκαν. Και το θλιβερότερο απ’ όλα, θα πεθάνουν κι
εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν. Παράλογο. Γιατί να πεθάνουν; Αφού είναι σαν να μην
έζησαν. Τραβήξτε όλα τα σκεπάσματα, αφήστε με να παγώσω. Καλύτερα να πεθάνω
δίπλα σας παρά να ζω περιμένοντας περιπλανώμενους ιππότες. Είστε ένα σχήμα του
μυαλού μου, μια σκιά στον τοίχο, ένα γρατσούνισμα των κλαδιών στο τζάμι από τον
άνεμο. Αν σας κοιτάξω αλλιώς, μπορεί και να εξαφανιστείτε. Όμως εγώ πιστεύω σε
εσάς. Είστε η ελπίδα μου. Το σπουδαιότερο, σας αγαπώ. Πάρτε το όπως θέλετε.
Αυτό είναι το όνειρο ενός ονείρου κάποιου που δεν κοιμήθηκε ποτέ.
Αύγουστος Κορτώ
2 σχόλια
Καλησπέρα σου Αναστασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο. Με συγκλόνισε το κλείσιμό του στην τελευταία παράγραφο. Ευχαριστούμε πολύ που μας το προσέφερες.
Να είσαι καλά με όμορφες πάντα σκέψεις.
Υπέροχο αυτό που διάβασα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχος Κορτώ!
Πολύ ωραία η ανάρτηση Αναστασία μου!