Νωχελικός Αύγουστος - Ένα ποίημα για το καλοκαίρι
22.8.25
Νωχελικός Αύγουστος
Ένα καλοκαίρι που τα τζιτζίκια
δεν έπαψαν στιγμή να τραγουδούν.
Η μεγάλη κούνια στην άκρη της αυλής
λικνίζεται ελαφρά — την περιμένει.
Πρωινά με καφέ,
απογεύματα με τσάι παγωμένο.
Ένα βιβλίο που οι σελίδες του γυρνούν
από χέρια αργά, τεμπέλικα
με νύχια κόκκινα μακριά.
Τα δέντρα βαριά από ώριμους καρπούς,
ο ήλιος πιο χρυσός απ’ ό,τι θυμόταν.
Στο βάθος, μια παιδική φωνή,
σαν ανάμνηση που ξέμεινε στο χώμα.
Ένα σύκο που ωρίμασε πριν την ώρα του
και έσκασε σιωπηλά στο χώμα.
Τα βλέφαρα βαραίνουν,
τα μάτια της μισόκλειστα
ονειρεύονται ένα φθινοπωρινό αεράκι.
Αυτός ο Αύγουστος κυλάει αργά,
σαν να φοβάται να τελειώσει.
.gif)
Αυτό το ποίημα είναι τρίτη συμμετοχή μου για το δρώμενο «Ένα ποίημα για το καλοκαίρι», που το διοργανώνει η Αριστέα από το Η ζωή είναι ωραία.
.jpg)
2 comments
Πόσες φορές αυτόν τον ήλιο τον είδαμε φέτος, κόκκινο απ' τις φωτιές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ναι, το παγωμένο τσάι, σταθερή αξία και για μένα αυτό το καλοκαίρι.
Υπέροχο το ποίημά σου, Αναστασία μου!
Γεμάτο εικόνες και λυρισμό.
Μπράβο σου!
Καλό μεσημέρι, πολλά φιλιά!
Να μην τελειώσει, Αναστασία μου. Γιατί να τελειώσει. Να μας γεμίσει με όμορφες στιγμές και μετά. Και οι στίχοι σου συνεχίζουν αυτό το λυρικό γαϊτανάκι σου, που μας ταξιδεύει αργά, όμορφα, νωχελικά σε τόσο όμορφες εικόνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σαββατοκύριακό καλή μου.