Παράλληλη στήριξη - Ένας Οκτώβρης γεμάτος δοκιμασίες
2.11.25
Οκτώβριος: ένας μήνας που ήρθε με περισσότερο βάρος απ’ όσο περίμενα και με περισσότερα μαθήματα απ’ όσα φανταζόμουν.
Όταν, στις αρχές Σεπτέμβρη, έλαβα το μήνυμα ότι προσλήφθηκα στην Ειδική Αγωγή, ομολογώ πως το περίμενα, αλλά δεν ήξερα αν πραγματικά το ήθελα. Είμαι εκπαιδευτικός με πολλή ενσυναίσθηση, δένομαι με τους μαθητές μου βαθιά, ειλικρινά, χωρίς “πρέπει” και “δεν πρέπει”. Πέρσι, που είχα αναλάβει παράλληλη για μικρό χρονικό διάστημα, είδα πως ο αποχωρισμός ήταν πολύ πιο δύσκολος από ό,τι σε μια τάξη Γενικής Εκπαίδευσης. Ένα παιδί δέθηκε μαζί μου τόσο και με τον τρόπο που συχνά συμβαίνει, δέθηκα κι εγώ λίγο παραπάνω απ’ όσο νόμιζα.
Φέτος, προς έκπληξη όλων (και δική μου), παρέχω παράλληλη στήριξη σε οκτώ παιδιά. Ναι, οκτώ. Όταν το είπα σε μια φίλη, χαριτολογώντας μου απάντησε:
«Αχ ωραία, παράλληλη στήριξη, θα κάθεσαι. Αυτά είναι!»
Κι όμως… απέχει πολύ από αυτό. Γιατί μπορεί η πρακτική πλευρά της δουλειάς να μην φαίνεται “τρομερά δύσκολη”, αλλά η ψυχική πλευρά είναι ένα άλλο ταξίδι. Από τα οκτώ παιδιά, τα τρία έχουν σοβαρές δυσκολίες. Και με το ένα, το πιο ευαίσθητο, το πιο εύθραυστο, υπήρξε μια συμπεριφορά που με προβλημάτιζε και με έβαλε να πάρω δύσκολες αποφάσεις. Έπρεπε να κινηθώ υπηρεσιακά, με βάση τη δεοντολογία μου, την παιδαγωγική μου ευθύνη, και το καθαρό μου βλέμμα απέναντί του.
Κι εκεί ήρθε ο πόνος. Η στήριξη διακόπηκε για λίγο. Εκείνος απομακρύνθηκε. Κι εγώ ένιωσα σαν να τον πλήγωσα, ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να τον προστατεύσω. Το να προσπαθώ να του μιλήσω και εκείνος να φεύγει… με συνέθλιψε. Δεν μπορούσα να αντέξω τη σκέψη ότι με ένιωθε προδοτική απέναντι στην εμπιστοσύνη που μου έδειχνε.
Όμως οι μέρες πέρασαν. Μιλήσαμε, βρήκαμε τρόπους ως ΕΔΥ να επιστρέψω στην τάξη με ασφάλεια. Κι εκείνος με δέχτηκε ξανά, ήρεμα, πιο "ώριμα".
Κι έτσι, μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση, φάνηκε το φως. Είδα ότι αυτό που έκανα, τελικά, ήταν για το καλό του. Και ξαναχτίστηκε μια σχέση υγιής, τρυφερή, πραγματική. Κι έτσι, ανάμεσα σε κούραση, άγχη, δάκρυα και μικρές νίκες, ο Οκτώβρης είχε και αυτά που κατάφερα:
*Να δοκιμάσω μια νέα γεύση τσαγιού (επιμένω!)
Δεν κάνω διαφήμιση, αλλά δοκίμασα αυτά τα τσαγάκια:
Σε γενικές γραμμές, αυτή η σειρά τσαγιών μου αρέσει πολύ, αλλά τα συγκεκριμένα δε με ξετρέλαναν.
*Να πίνω πολύ νερό (επιμένω ακόμα περισσότερο!)
*Να φτιάξω μια γλυκιά κολοκυθόπιτα.
*Να φτιάξω καροτόσουπα ένα βράδυ με ψύχρα.
*Να ξεκινήσω περπάτημα / τρέξιμο.
*Να χαρώ τα γενέθλιά μου με την ψυχή μου.
*Να οργανώσω μια βραδιά ταινίας με πίτσα και ποπ κορν.
Βραδιά ταινίας με σουβλάκια, πιάνεται, ε;;
*Να έχω την καρδιά μου ανοιχτή στους ανθρώπους που αγαπώ.
*Να μην κρύβω κάτω από το χαλί αυτά που νιώθω.
*Να έχω περισσότερη υπομονή.
Και τώρα, έρχεται ο Νοέμβριος. Ευελπιστώ πιο ήρεμος.
Στόχοι Νοεμβρίου:
*Να γελάσω με όλη μου την ψυχή.
*Να φτιάξω επιτέλους γλυκιά κολοκυθόπιτα με την κολοκύθα που με περιμένει υπομονετικά στο ψυγείο.
*Να κοιμάμαι νωρίτερα.
*Να εξασκήσω μυαλό και σώμα.
*Να φροντίσω το πρόσωπό μου.
*Να με αγκαλιάζω όταν πέφτει η διάθεση.
*Να οργανώσω μια έξοδο με τη φιλεναδούλα μου, που έχω να δω καιρό.
*Να πάμε θέατρο.
*Να ακούω πέντε φορές και να μιλάω μία.
*Να χαρώ τις μικρές, ταπεινές στιγμές.
*Να κάνω τουλάχιστον τρία από τα παραπάνω.
Αυτά από εμένα για σήμερα!
Καλό μήνα σε όλους, με υγεία, γλύκα, τρυφερότητα και μια καρδιά που μαθαίνει όχι να σκληραίνει, αλλά να ανθίζει.
0 comments