Στη θέση όπου μας έβαλε η μοίρα... - Πηνελόπη Δέλτα
17.6.17
Θυμούνταν τα
λόγια του πρωτομάστορη για τους καβγάδες και τις αντεκδικήσεις που γίνουνταν παντού, στα χωριά
και στις χώρες.
Θυμήθηκε τα
λόγια του δασκάλου, πως είναι ώρες όπου χρειάζεται ηρωισμός για να κάνει κανείς το καθήκον του.
Δε βρίσκουνταν
λοιπόν στο λαό του κανένας, που να είχε την υπερηφάνεια να κάνει το καθήκον του
ηρωικά;
Θυμούνταν τις
κλεψιές και τις ατιμίες, μικρές και μεγάλες, που παντού έβλεπε γύρω του, και
σκέφθηκε: «Λοιπόν μόνο στην ευτυχία θα είναι τίμιος ο λαός μου;»
Του ήλθε μαύρη
απελπισία. Μπήκε στο δάσος και χώθηκε στα πυκνά δέντρα και ξαπλώθηκε στο
δροσερό χορτάρι κι έκλεισε με κούραση τα μάτια του.
— Αξίζει άραγε ο κόπος να εργαστώ
για τέτοιους ανθρώπους, να πονώ για τέτοιον τόπο; μουρμούρισε.
— Ναι! είπε σιγά μια γυναικεία
φωνή. Αξίζει. Άνοιξε τα μάτια του και ανασηκώθηκε ξαφνισμένος. Μπροστά του
στέκουνταν η Γνώση.
— Πώς βρέθηκες εδώ; τη ρώτησε.
— Δεν ήλθες πια στην καλύβα μου,
και ήξερα πως ήσουν μονάχος. Σε φανταζόμουν δυστυχισμένο και αποθαρρυμένο, και
ήλθα να σε βρω. Σε είδα από το δρόμο που μπήκες στο δάσος και σε ακολούθησα.
Ναι, αξίζει να κοπιάζεις για τον τόπο σου.
Το Βασιλόπουλο
έκρυψε το πρόσωπο του στα χέρια του.
— Αν ήξερες τι είναι αυτοί οι
άνθρωποι! είπε με κούραση.
— Λοιπόν, θέλεις να γίνεις και συ
όπως είναι αυτοί;
— Τι θες να πεις; ρώτησε.
— Θέλω να πω πως τους περιφρονείς
αυτούς τους ανθρώπους που είναι λαός σου, γιατί είναι κλέφτες ή δειλοί, ή μόνο
και μόνο γιατί δεν έχουν ζωή αρκετή, ώστε να παλέψουν εναντίον της δυστυχίας
και της γενικής αποχαυνώσεως. Και θέλεις λοιπόν κι εσύ να γίνεις ένα μαζί τους, να παρατήσεις την πάλη, από
τις πρώτες δυσκολίες, ν' αφήσεις τη θέση σου, να δειλιάσεις μπρος στον κόπο και
στην ευθύνη; Ο λαός σου είναι σαν όλους τους λαούς, ούτε καλύτερος ούτε
χειρότερος. Μα έχει ανάγκη από διοίκηση. Μήπως λοιπόν δεν είσαι αρκετά δυνατός
να γίνεις εσύ αρχηγός;
Και τον
κοίταζε η Γνώση με μάτια γεμάτα σκέψη.
— Στη θέση όπου μας έβαλε η
μοίρα, εξακολούθησε, εκεί πρέπει να μείνομε. Εσένα σ' έβαλε η μοίρα αρχηγό. Στη
θέση σου πρέπει να μείνεις, και, αν είναι ανάγκη, εκεί να πεθάνεις υπερήφανα.
Και τότε, μα μόνο τότε, θα έχεις γίνει ανώτερος από κείνους που περιφρονείς. Να
φύγεις όμως, όχι! Θα ήταν λιποταξία!
Το Βασιλόπουλο
ανατινάχθηκε.
— Θα μείνω! είπε με λαχτάρα. Θα
δουλέψω! Ναι, θα τους σώσω, έστω και αν αυτοί δεν το θέλουν. Τον τόπο μου θα
τον κάνω μεγάλο, θα του ξαναδώσω ζωή ή θα πεθάνω με αυτόν. Έχε γεια, Γνώση, κι
ευχαριστώ για το θάρρος που τα λόγια σου ξύπνησαν μέσα μου.
Και με μεγάλα
βήματα βγήκε από το δάσος, χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα:
«Παραμύθι χωρίς όνομα»
4 σχόλια
Το λυπηρό είναι ότι έναν αιώνα μετά, αυτό το "παραμύθι" είναι πιο επίκαιρο από ποτέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο Αναστασάκι μου! Φιλάκια πολλά! ❤
Και θα παραμείνει επίκαιρο, φοβάμαι...
ΔιαγραφήΆραγε... θα γεννηθεί ποτέ και σε εμάς ένα βασιλόπουλο, όπως της ιστορίας;...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ίδια απορία δημιουργήθηκε και σε εμένα... Μακάρι!
Διαγραφή