Ωραίες αναμνήσεις, συγκινητική η εικόνα της κοπέλας που βρίσκει ηρεμία και καταφύγιο στην αγαπημένη της εκκλησία. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το σκέφτηκα να ''χαθώ'' σε μια εκκλησία αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο και κάνοντας μια προσευχή. Να σαι καλά που μας μετέφερες τη δική σου μυστική γωνιά. Καλό καλοκαίρι !

Αναστασία μου,
πόσο συγκινητική και ουσιαστική η συμμετοχή σου… Τη διάβασα αργά, με προσοχή, σαν να άκουγα κάποιον να μου ψιθυρίζει μια αληθινή ιστορία από καρδιάς. Ένα μέρος γνώριμο – μια εκκλησία – γίνεται στα χέρια σου κάτι πολύ πιο βαθύ: ένας χώρος ψυχής, ανακούφισης, γαλήνης, εσωτερικής επιστροφής.

Με συγκίνησε ιδιαίτερα ο τρόπος που περιγράφεις τις στιγμές εκεί — άλλοτε με σιωπή, άλλοτε με φίλους, άλλοτε με μια απλή προσευχή. Και πόσο όμορφα δένεις την εικόνα του καλοκαιρινού φοιτητικού σου απογεύματος με την παρουσία του ιερού χώρου… Μια «μυστική πατρίδα», όπως τόσο ποιητικά την ονομάζεις.

Είναι ευλογία να έχει κανείς έναν τέτοιο τόπο που τον "χωρά όπως είναι", και είναι δώρο που το μοιράστηκες μαζί μας. Σε ευχαριστώ που έδωσες τόσο βάθος και τρυφερότητα στο δρώμενο — το κείμενό σου θα μείνει μέσα μου σαν ψίθυρος φωτεινός.

Με συγκίνησε βαθιά και η εικόνα που τη συνοδεύει να ξέρεις!

Ευχαριστώ πολύ.
Κική
✿ Εκφράσου ✿

"Σαν να επιστρέφω για λίγο σε ένα κομμάτι του εαυτού μου που έμεινε εκεί και με περιμένει.."

Πόσο όμορφα το διατυπώνεις εδώ, Αναστασία μου. Πόσο όμορφος λόγος, βγαλμένος μέσα απ' την ψυχή σου, ζεστός, τρυφερός, νοσταλγικός.
Ακολούθησα τα βήματά σου στη "δική" σου εκκλησία. Ναι, για όλους μας πιστεύω πάντα κάπου υπάρχει ένα εκκλησάκι, που χωράει την ψυχή και τις σκέψεις μας.
Μια εξαίρετη ανάρτηση διάβασα δοσμένη με το ζεστό ύφος της καρδιάς σου.

Τι ωραίος ο δικό σου καλοκαιρινός θησαυρός. Να έχεις πάντα φυλαχτό την ευχή του Αγίου Γερασίμου. Δεν έχω πάει ποτέ.
Αλλά μέσα απ' την περιγραφή σου, ήταν σαν να πήγα.
Και είναι αυτό που λέω: δεν έχουν όλες οι στιγμές, φανταχτερό φόντο, αλλά με τα συναισθήματα που αποτυπώνουν αποκτούν μέσα μας τη δική τους βαρύτητα.
Σε φιλώ γλυκά.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη με τον καύσωνα!

Φίλη μου, πόσο όμορφα περιγράφεις αυτόν τον τόπο που έγινε καταφύγιο και καρδιά! Μου αρέσει που θυμάσαι όχι μόνο τις δυσκολίες, αλλά και τις μικρές χαρές – τα βράδια με φίλους, το γιασεμί, την ησυχία. Κάθε φορά που επιστρέφεις, είναι σαν να αγκαλιάζεις τη φοιτήτρια που ήσουν. Είναι πολύτιμο να έχουμε τέτοια μέρη που μας «κρατάνε» ακόμα και όταν εμείς έχουμε φύγει.❤️

(Και τώρα λαχταρώ σουβλάκι, ευθύνης σου!) 😄

Μαριαλένα

Αυτό το κείμενο είναι ένα μικρό διαμαντάκι. Με άγγιξε βαθιά… Δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, είναι μια εξομολόγηση ψυχής, γραμμένη με αλήθεια και τρυφερότητα. Οι εικόνες σου, το παγκάκι, το γιασεμί, τα φαναράκια, οι ακολουθίες, τα δάκρυα που κυλούν σιωπηλά, το σουβλάκι, η κόκα κόλα, είναι τόσο ισχυρές που δημιουργούν μια ολόκληρη ταινία μέσα στο μυαλό.
Ένα πράγμα ακόμα που μου έκανε εντύπωση είναι ότι αγγίζεις θέματα πίστης, παρηγοριάς και εσωτερικής γαλήνης με απλότητα, χωρίς να γίνεσαι ηθικολογική ή φορτισμένη. Αυτό το κάνει βαθιά ανθρώπινο και καθολικά κατανοητό.
Κι αυτή η τελευταία φράση… «σαν να επιστρέφω σε ένα κομμάτι του εαυτού μου που έμεινε εκεί και με περιμένει»… ποίηση. Συγκινητική, εύστοχη, από αυτές τις φράσεις που χαράζοντας.
Μπράβο σου που μοιράζεσαι τέτοια κείμενα. Είναι σαν να θυμόμαστε κι εμείς τις δικές μας «μυστικές πατρίδες».

Όλοι έχουμε τα προσωπικά μας καταφύγια. Στον κάθε ένα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικός ο τόπος, αλλά η ουσία είναι στα συναισθήματα που μάλλον είναι κοινά: γαλήνη, ασφάλεια, επαφή με το παιδί μέσα μας!
Αναστασία μου, με μετέφερες νοητικά σε ένα πολύ ήσυχο και καταδεκτικό μέρος.
Μου μετέδωσες τα υπέροχα συναισθήματά σου κι αυτό είναι μοναδικό!
Φιλάκια πολλά!
♥