Είχε όμως άνοιγμα καρδιάς.

Είχε τραπεζομάντιλο στρωμένο με τρυφερότητα,

σαλάτα με φρέσκα φύλλα,

τυροπιτάκια που μοσχομύρισαν βούτυρο και φροντίδα.

Και παγωτό σπιτικό – γιατί τι άλλο είναι η γλύκα, αν όχι φτιαγμένη με τα χέρια σου;

αγαπημένα μου άτομα μου έκαναν έκπληξη με την παρουσία τους —

ήρθαν απροσδόκητα και γέμισε η ψυχή μου χαρά. 

Η αυλή ζωντάνεψε με φωνές, χαμόγελα και μια γλυκιά αναστάτωση που μόνο η αληθινή αγάπη φέρνει.

Ένιωσα ότι όσα ετοίμασα έπιασαν τόπο,

ότι η μέρα μου έγινε ακόμα πιο φωτεινή,

ότι η ζωή, τελικά, ξέρει να μας χαρίζει μικρά θαύματα.

Και κάποιοι άλλοι θα σου θυμίσουν τι δεν αξίζεις να κουβαλάς.

Κι αυτό, τελικά, είναι το πιο πολύτιμο μάθημα.

Δεν ήταν για να εντυπωσιάσει.

Ήταν για να θυμίσει σε μένα ότι είμαι αρκετή.

Και ότι το να αγαπάς, να φροντίζεις, να μαγειρεύεις, να καλείς κόσμο στο σπίτι σου,

δεν είναι καθήκον — είναι ιερότητα.

ήταν ευλογημένο.