(1)
Σιωπηλή βροχή
το άνθος υπομένει,
ψιθύρους πνοής.
Σπόροι εύχονται
στην αγκαλιά τ΄ ανέμου
να αναστηθούν.
(2)
Νεκρό πέταλο
κρατά μνήμη χρωμάτων
πάνω στο χώμα.
Χαμένες δόξες,
η ομορφιά πεθαίνει,
μένει η ψυχή.
(3)
Κειτόταν χάμω
σαν μαραμένο άνθος
χωρίς αγάπη.
Μια 'κόμη βροχή
νέα ψυχή έδωσε,
γέλασε ξανά.
Φίλοι μου, αυτές ήταν οι συμμετοχές μου στο 4ο δρώμενο Χαϊκού, που διοργάνωνε η Μαρία μας! Ήταν, μάλιστα, το πρώτο μου δειλό εγχείρημα σε αυτό το είδος ποίησης. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή μου φαινόταν όχι απλώς δύσκολο, αλλά ακατόρθωτο. Έβαλα τα δυνατά μου όμως και... απλώς έγινε η αρχή! Όπως είπα και στη Μαρία, ήταν τόσο μεθυστική και... εθιστική η αίσθηση όταν τελείωσα την πρώτη συμμετοχή, που το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς σε αυτό το ρυθμό και με αυτό το μοτίβο. Ακόμα και στο σχολείο όσο ήμουν, στα διαλείμματα, σκεφτόμουν χαϊκού, μετρούσα συλλαβές, σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να αλλάξω τις λέξεις για να με "πάρει" το 5-7-5. Τελικά κατάφερα να στείλω όχι μία, αλλά τρεις συμμετοχές και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό! Πλέον, ξέρω ότι μπορώ :)
Μαρία, σε ευχαριστούμε πολύ για τη διοργάνωση, την ιδέα, τη φιλοξενία και κυρίως το κίνητρο! Συγχαρητήρια σε όλους για τις συμμετοχές, γιατί αυτό δείχνει πόσο προσπάθησαν για να χωρέσουν τις σκέψεις τους σε τόσο στενά όρια! Τέλος, ευχαριστούμε όσους μπήκαν στη διαδικασία να μας διαβάσουν και να ψηφίσουν με την καρδιά τους!
Και εις άλλα με υγεία!
- 15.10.25
- 5 Comments
