Νωχελικός Αύγουστος - Ένα ποίημα για το καλοκαίρι

 

Νωχελικός Αύγουστος

Ένα καλοκαίρι που τα τζιτζίκια

δεν έπαψαν στιγμή να τραγουδούν.

Η μεγάλη κούνια στην άκρη της αυλής

λικνίζεται ελαφρά — την περιμένει.

Πρωινά με καφέ,

απογεύματα με τσάι παγωμένο.

Ένα βιβλίο που οι σελίδες του γυρνούν

από χέρια αργά, τεμπέλικα

με νύχια κόκκινα μακριά.

Τα δέντρα βαριά από ώριμους καρπούς,

ο ήλιος πιο χρυσός απ’ ό,τι θυμόταν.

Στο βάθος, μια παιδική φωνή,

σαν ανάμνηση που ξέμεινε στη γη.

Ένα σύκο που ωρίμασε πριν την ώρα του

και έσκασε σιωπηλά στο χώμα.

Τα βλέφαρα βαραίνουν,

τα μάτια της μισόκλειστα

ονειρεύονται ένα φθινοπωρινό αεράκι.

Αυτός ο Αύγουστος κυλάει αργά,

σαν να φοβάται να τελειώσει.

Αυτό το ποίημα είναι τρίτη συμμετοχή μου για το δρώμενο «Ένα ποίημα για το καλοκαίρι», που το διοργανώνει η Αριστέα από το Η ζωή είναι ωραία.